Keith Dunn & Band club: Missy Sippy concert report: Freddie - photo credits: Freddie ©Rootsville 2015 |
 |
Dinsdagavond 08 december en het laatste clubconcert in de Missy Sippy te Ghent. In de wandelgangen kon ik al geruchten opvangen dat voor het seizoen 2016-2017 de maandelijkse concerten wel eens zouden kunnen verdubbelen en op zich is dat niet zo vreemd want het is hier toch altijd ‘volle bak’. Ook vanavond loopt deze juke-joint weer vol en dat heeft niets met de kerstmarkt te maken die bij de ‘stroppen’ aan de gang is maar gewoon omdat er een steengoede bluesmuzikant op de affiche staat. Keith Dunn is nu zo iemand die gewoon steengoed is en je toch niet al teveel kan bewonderen dus moeten we de 3 uur in de wagen er maar voor over hebben. Keith is van origine afkomstig uit Boston en heeft ook zijn eigen label ‘DeeTone Records’ in het leven geroepen. Helaas dateert zijn laatste wapenfeit als het op albums aankomt reeds van 2003 met het album ‘Alone With The Blues’.
‘Help Me’, deze ‘blues standard’ van Sonny Boy Williamson II uit 1963 hebben we al tot vervelens toe moeten beluisteren maar de versie waaraan ze hier vanavond beginnen is misschien wel de meest aangenaamste die ik in een lange tijd kon aanhoren. Met een intro van de band komt Keith Dunn dan uiteindelijk postvatten en voor mij mocht hun versie van deze klassieker nog wel wat langer hebben geduurd. Opmerkelijk is ook dat de bandleden incluis Keith Dunn strak in het maatpak zitten en bij mijn vraag aan Renaud wat hij dan op zondag dan draagt is het antwoord ….een ‘marcelleke’ met versleten jeans en zo kennen we hem dan wel weer.
Een bassist kan je niet onmiddellijk vaststellen in de band maar who needs a bassplayer when you can have Renaud…want hij haalt gewoon de basgeluiden uit zijn ‘vintage’ Gibson en dan kan je alleen concluderen….chapeau! De andere helft van de ritme sectie is de drummer en youngster van de band Thomas Pultyn en ook voor hem zijn enkele jongelingen komen opdagen en met dit optreden hier in de Missy Sippy is dit meer dan positieve reclame voor de blues. Aan de andere zijde van Keith Dunn krijgen we gitarist Bart Mulders en voor hem is dit barrelhouse bij wijze ook al een 2de thuis.
Tijd ook om met een slowbluesje voor enige afkoeling te zorgen en dat is dan weer de taak van Bart Mulders die zijn rauwe stembanden duidelijk laat horen op het nummer ‘My Own Fault’ en daar met ‘Keep On Loving Me’ nog een heerlijk gevolg aan toevoegt. Een nummer dat ik zeker ook graag hoor in de versie van Dave Gonzalez en zijn Paladins. Heerlijke blues een eerste set waarbij we al tamelijk over de klok van tienen zitten maar dat zal iedereen hier vanavond wel worst wezen. Met de woorden ‘some pause for the cause’ neemt Keith Dunn nippend aan een lekkere Tongerlo Christmas een kleine break waarna ze gewoon verder gaan op hetzelfde elan en hier een meer dan behoorlijke promotie hebben gemaakt voor de blues. Missy Marie en Sippy Jelle zullen uiteraard meer dan tevreden zijn met de opkomst en na nog een kleine babbel met de ‘doormen’ Tim en Guy hoop ik dat er nu wel wat minder verkeer is op de ‘ottobaan’…
|
Nederland is al heel wat jaren de vaste thuis van deze Keith Dunn en misschien is dat wel de reden waarom hij niet prominent aanwezig is op onze podia. Hij laat zich bijstaan door muzikanten van eigen bodem met Renaud Lesire, Bart Mulders en Thomas Pultyn. Je zou haast gaan stellen moest Keith Dunn geen volk trekken dan doet de leden van zijn band het wel maar uiteraard is dit volledig uit de lucht gegrepen want hij zou hier één van de aangenaamste blues concerten in lange tijd gaan laten horen. Na de professionele aankondiging van 'Missy Marie' met de nodige PR erbij en onder het goedkeurend oog van Fats Waller is het tijd om er aan te beginnen.
De show wordt niet enkel gestolen door Keith Dunn zelve want hij laat meer dan behoorlijk ruimte om zijn bandleden hun ding te kunnen laten doen. Zo wisselt Renaud de gitaar van schouder om met een ‘Squire’ heerlijke slide geluiden de club in te sturen bij het nummer ‘Mean Old Frisco’, een song waarbij hij ook de vocals voor zijn rekening neemt. Met momenten krijg ik bij de manier van spelen en zingen van Keith Dunn een Lazy Lester gevoel want ook die kon de blues op zo een relaxe manier overbrengen alsof het zo simpel is. Door zijn gezegende leeftijd denk ik niet dat deze Lester nog aan optreden toekomt, in tegenstelling dan met deze Keith Dunn en zijn band die de 
‘Missy Sippy’ gewoon uit zijn voegen laat barsten.
more pics on
|
